Ακόμα και οι πιο διάσημοι καλλιτέχνες, εκείνοι που η ανθρωπότητα καθιέρωσε και παρέδωσε στην ιστορία ως "ευφυΐες", στην πραγματικότητα εξαρτώνται από την ίδια τους την τέχνη. Είναι φοβισμένα ανθρωπάκια, γιατί έφτασαν στη δυσβάσταχτη ανακάλυψη ότι το άτομο είναι ο δημιουργός της προσωπικής του πραγματικότητας, ο υπέρτατος Καλλιτέχνης, ο πρωτουργός όλων αυτών που βλέπουμε και αγγίζουμε. Αισθητιστές και καλλιτέχνες δεν αναγνώρισαν το λόγο ύπαρξής τους και εφησυχάζουν σε κάτι που αποτελεί μια μικρή μόνο λάμψη του "ονείρου" απ' όπου πηγάζει. Αντί να χρησιμοποιήσουν την τέχνη ως γέφυρα μεταξύ του ανθρώπου και του ονείρου, ως μονοπάτι για να αγγίξουν τα άδυτα του εαυτού τους, γραπώθηκαν πάνω της θεοποιώντας την, επιδεινώνοντας την κατάσταση της εξάρτησης από τον κόσμο που κυρίευσε ολόκληρη τη ζωή τους. Ένας άνθρωπος που βαδίζει προς την ολότητα του Είναι, που έχει κατακτήσει έναν ανώτερο βαθμό ελευθερίας, δεν μπορεί να είναι ακόμα καλλιτέχνης. Όταν συνειδητοποιείς ότι είσαι ο πρωτουργός, ο δημιουργός του κόσμου, δεν μπορείς πια να ζωγραφίζεις ή να συνθέτεις. Εγκαταλείπεις αυτό το ενδιάμεσο που λέγεται τέχνη όπως ένας παράλυτος πετάει τα δεκανίκια όταν θεραπεύεται. Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΞΑΡΤΗΣΗ, ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ΟΙ ΡΟΛΟΙ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΡΟΛΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΦΘΟΥΝ.