...Βλέποντας το πλήθος να διαλύεται και κάποιους απογοητευμένους ν' αποχωρούν, σαν αστραπή, σαν να διαπέρασε το Είναι μου ένας σκοτεινός μετεωρίτης, συνέλαβα εκείνο το άνανδρο συναίσθημα ικανοποίησης που δοκιμάζουν οι ψευδοπροφήτες των κακοτυχιών όταν βλέπουν τις αμφιβολίες τους να επιβεβαιώνονται, εκείνο τον εφήμερο θρίαμβο, την αρρωστημένη χαρά, αυτών που βλέπουν να επαληθεύονται τα δεινά που προείπαν. Μαζί μ' αυτό, ένιωσα και την ενδυνάμωση της μικροψυχίας που ο λαός, ο όχλος, νιώθει όταν εκτελούνται οι ήρωες. Εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρος ότι αυτή η σκοτεινή γωνιά του Είναι μου ήταν υπεύθυνη, στη διάρκεια των αιώνων, για φρικτά εγκλήματα. Ότι
από εκείνη τη σκιά, φωλιασμένη σε μια πτυχή του Είναι, είχαν δημιουργηθεί πόλεμοι και σφαγές, καταστροφές και τεράστιες συμφορές. Καταβεβλημένος από την απέχθεια που ένιωσα για λίγες στιγμές, από τη φρίκη για τον εαυτό μου, κοιτούσα άναυδος και με κομμένη την ανάσα την πλεκτάνη του Είναι, μέσα από μια χαραμάδα της συνείδησης..