...ένιωσα ένα είδος compassion, κάτι που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν.. για εκείνα τα πλάσματα που τα έβλεπα μονίμως βυθισμένα στην αγωνία...
"Μην επαναπαύεσαι! Η μεμψιμοιρία σου δανείζεται την κατάσταση της ανθρωπότητας για να κρυφτεί και να διαιωνιστεί. Η ματαιοδοξία σου σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις ήδη θεραπευτεί και ότι μπορείς να κάνεις κάτι για τους άλλους...Άσε να βοηθήσει τον κόσμο, όποιος είναι ήδη αποκομμένος από αυτόν!"
Αρκετό καιρό αργότερα θα καταλάβαινα το νόημα εκείνων των λέξεων και θα άνοιγα τα μάτια για να δω την υποκρισία που κρύβεται πίσω από τον αλτρουϊσμό, πίσω από κάθε είδος συμπαράστασης που προάγουν τα ιδρύματα που βασίζονται στα αισθήματα ενοχής του κόσμου.
"Είναι οργανισμοί που έχουν ως μοναδικό σκοπό να διαιωνίζονται...Είναι ειδικοί στο να εξασφαλίζουν κεφάλαια και να συγκεντρώνουν πόρους, που μετά σκορπίζουν και σπαταλούν, καταφέρνοντας με δυσκολία να διατηρηθούν ακόμα και οι ίδιοι.
Εάν σηκώσεις το παραπέτασμα καπνού κάθε είδους φιλανθρωπίας, θα ανακαλύψεις ότι πίσω από τους υποστηρικτές των δικαιωμάτων, και τους στρατούς σωτηρίας, πίσω από τη βοήθεια σε γιατρούς, φάρμακα και τροφές, κρύβεται η πιο απάνθρωπη εγκληματικότητα και η πιο σκληρή δράση εναντίον του ανθρώπου...
Μην χάνεσαι σε οδυρμούς και αξιολύπητες συμπόνιες. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι στη θέση κάποιου άλλου. Εκείνος πρέπει, μονάχα εκείνος, να αδράξει την ευκαιρία.
Όποιος δεν νίκησε την ψευτιά μέσα του, όποιος δεν έχει συνειδητοποιήσει την αυτοκαταστροφή που συνεχώς συμβαίνει στον εαυτό του, δεν μπορεί να κάνει τίποτα για κανέναν. "
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ ...ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.
"Μην ψάχνεις ασφάλειες έξω ή στα μάτια των άλλων. Μην προσποιείσαι το θαρραλέο-το πραγματικό θάρρος είναι η νίκη ενάντια στην ψευτιά μας. Άσε αυτά τα αθλήματα και τα παράτολμα κατορθώματα σε όποιον αγαπάει τους φόβους του, σε όποιον εξαρτάται από αυτούς. Αυτά, το μόνο που καταφέρνουν είναι να τους επιτείνουν..."
Ο λόγος για τον οποίο πολλοί εξασκούν ακραία αθλήματα και ρίχνονται σε επικίνδυνες περιπέτειες, είναι ότι τη στιγμή του κινδύνου αναγκάζονται να βιώσουν έντονα τις ζωτικές τους λειτουργίες, απελευθερωμένοι από τον χρόνο, τα προβλήματα, το βάρος του κόσμου. Όταν η ολιγωρία έστω και μιας στιγμής, μπορεί να σου κοστίσει τη ζωή, τη στιγμή αυτή είναι αδύνατον να αδιαφορήσεις. Αλλά αυτές οι συνθήκες είναι τεχνητές και δημιουργούν μια ψυχική κατάσταση εξάρτησης. Σε γλυτώνουν από έναν υπνωτισμό και σε κάνουν σκλάβο ενός άλλου.
" Κάποια μέρα για να νικήσεις τους φόβους σου δεν θα χρειάζεται να αντιμετωπίζεις τους ωκεανούς ή να κάνεις ακροβατικές πτήσεις. Όταν εξαφανιστεί η ψευτιά, θα εισέλθεις στη δύναμη του "now" με τη μέγιστη απλότητα. Γιατί το να ζεις στο "εδώ και τώρα" είναι η μόνη φυσιολογική, ηρωική, αθάνατη κατάσταση για τον άνθρωπο".
Για τον Dreamer, η πραγματική αιτία όλων των προβλημάτων μας είναι το να επαναπαυόμαστε στη μνήμη του παρελθόντος, ή στη φαντασίωση του μέλλοντος...................................
....................................................
Παρατηρώντας τον αυξανόμενο αριθμό των υπέρβαρων ανθρώπων και την εξάπλωση αυτού του φαινομένου, όχι μόνο στην Νέα Υόρκη και την Αμερική, αλλά σε ένα μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου, ζήτησα από τον Dreamer μια εξήγηση.
"Η ψευτιά κρύβεται πίσω από πολλές μάσκες", είπε, "η παχυσαρκία είναι είναι μία απ΄αυτές. Πίσω από τη μακάβρια θεατρικότητατων αστεϊσμών και την επιδεικτική γενναιοδωρία, που συχνά συναντάμε στους χοντρούς ανθρώπους,κρύβεται η απάρνηση της ζωής, η προσπάθειά τους ν' αυτοκτονήσουν".
Η συχνά τερατώδης μεταμόρφωση των σωμάτων τους, είναι μονάχα η πιο χυδαία αντανάκλαση, το οξυμένο σύμπτωμα μιας κακής διατροφής της ψυχής. Η καταβρόχθιση junk food, η αφομοίωση βλαβερών τροφών ή χιλιάδων θερμίδων, είναι απλά η συνέπεια μιας ασθένειας του Είναι......Στις ΗΠΑ, οι υπέρβαροι έχουν ξεπεράσει κατά ένα μικρό ποσοστό, το μισό του πληθυσμού..
"Είναι το σημάδι αδυναμίας της θέλησης ενός ολόκληρου λαού. ..Ένας πολιτισμός που εξαρτάται από το φαγητό αφανίζεται. Και η οικονομία του, σαν σκιά του Είναι, θα αντανακλάσει αυτή την εξάρτηση, το σκοτείνιασμα της θέλησης. Σε μικρό χρονικό διάστημα θα εξασθενίσει και θα καταβροχθιστεί από πιο γρήγορα αρπακτικά, από πιο ακέραιους πολιτισμούς."
Μέσα από το τρέξιμο, οδηγήθηκα στην προσήλωση στην αναπνοή. Μολονότι είναι η πιο κοντινή σ' εμάς λειτουργία και η πιο ζωτική, σπάνια συνειδητοποιούμε τη σπουδαιότητά της.
Η αναπνοή συνοδεύει κάθε λειτουργία της ζωής μας ακολουθώντας το ρυθμό των σκέψεων μας, διαμορφώνεται με την ένταση των συναισθημάτων μας, με τη φυσική προσπάθεια, συνδέοντας κάθε ιστό του Είναι και τα ζωτικά μας κέντρα. Ζούμε μια ολόκληρη ζωή με μια αναπνοή σύντομη κι επιφανειακή. Σπάνια νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τη λειτουργία της αναπνοής, κι ακόμα πιο σπάνια αναγνωρίζουμε το χρέος που αποδεχτήκαμε με την πρώτη εισπνοή αέρα της ζωής μας.
"Κάποια μέρα θα μάθεις πως γίνεται να μεταμορφώνεις τον κόσμο, να εξυψώνεις το επίπεδο της υπευθυνότητάς σου, μέσα από τα εργαλεία του "ονείρου": σκέψη και αναπνοή.." Δεν είναι τυχαίο το ότι οι λέξεις responso, respire και responsabilita (απόκριση, αναπνοή, υπευθυνότητα), έχουν κοινή λατινική ρίζα και το ίδιο έτυμο.
"Το εύρος της αναπνοής ενός ανθρώπου αντιστοιχεί στο βαθμό της υπευθυνότητάς του...και καθορίζει όλα όσα μπορεί να κατέχει και να κάνει.."
Η εξίσωση μεταξύ υπευθυνότητας και πλούτου,
μεταξύ του Είναι και της οικονομικής
δύναμης, σηματοδοτούσε και το όριο του τι μπορεί να δοθεί, να διανεμηθεί
σ’ έναν άνθρωπο, και το μέτρο της ποσότητας που μπορεί αυτός να κατέχει , να
κατανοήσει, να περιέχει. Μια μέρα θα τη μετέδιδα στους μαθητές μου,
αποδεικνύοντας ότι η εφαρμογή της επεκτείνεται σε οργανισμούς, έθνη και ολόκληρους
πολιτισμούς.
Ακόμα και στο ζωϊκό βασίλειο υπάρχει ένα είδος ηθολογίας του Έχει, που παραχωρεί φονικές σιαγόνες και αρπακτικά νύχια στα ζώα που είναι εφοδιασμένα με το καλύτερο νευρικό σύστημα, ενώ σε εκείνα που υστερούν στη σκάλα ελέγχου της επιθετικότητας, κατανέμει λιγότερο ισχυρά όπλα. Στο τρυγόνι, που ξεπουπουλιάζει τον αντίπαλό του μέχρι να τον σκοτώσει, η φύση δεν θα έδινε ποτέ τα νύχια και τη δύναμη ενός λιονταριού που έχει τη δεοντολογία του πιο έντιμου ανάμεσα στα αρπακτικά και ζει συμβιωτικά, έχοντας το ίδιο αμοιβαίο πλεονέκτημα, με τα θηράματά του.
Κανένα ζώο, όπως και κανένας οργανισμός, δεν μπορεί να έχει όπλα και, γενικά, μια επιθετική δύναμη, ανώτερη από την ικανότητα που έχει για να ελέγχει τη δύναμη αυτή.
...Για τον Dreamer, το φυσικό σύμπαν, από τα έντομα μέχρι τους γαλαξίες και όλα αυτά που βρίσκονται έξω από μας, ο ορατός κόσμος, αλλά και όλα αυτά που δεν βλέπουμε και δεν αγγίζουμε, ήταν ο μικρόκοσμος και ο κόσμος του Είναι ήταν ο μακρόκοσμος.
"Στον μικρόκοσμο, όλα κινούνται αργά. Υπάρχουν εμπόδια, περιορισμοί, προτεραιότητες που πρέπει να τηρηθούν...Είναι κάτω από την κυριαρχία του χρόνου...οι άνθρωποι προχωρούν ο ένας πίσω από τον άλλον, σε μια γραμμή...το προσπέρασμα είναι αδύνατο...
Αφιερώσου στο Είναι...Μόνο μέσα σου, με τα μάτια κλειστά, θα μπορέσεις να πετάξεις, να ονειρευτείς...να εξυψωθείς πάνω από το επίπεδο της καθημερινότητας και να το υπερβείς. Η πραγματική δράση είναι η "μη δράση"....
Εάν χάσεις ένα χιλιοστό άγνοιας θα νιώσεις να τρέμουν συθέμελα οι πυραμίδες των μπίζνες και οι ναοί της οικονομίας με τις στρατιές τους των σκλάβων και ιερέων".
.....Ήμουν σίγουρος ότι αν κατάφερνα να παραμείνω για λίγο ακόμα αποστασιοποιημένος, θα γινόμουν οριστικά ένας άγνωστος για εκείνο τον κόσμο, σαν τον τερμίτη που παραμένει για δυο μέρες μακριά από την υπνωτική επίδραση της τερμιτοφωλιάς.
"Για να αλλάξουμε τη φύση των συμβάντων πρέπει να αλλάξουμε την οπτική μας. Κάποια μέρα, το υλικό σύμπαν θα γίνει το αριστούργημά μας, το κάτοπτρο της ξεθαμμένης θέλησης, τέλεια υλοποίηση της τέχνης του ονείρου".
Για τον Dreamer, το να ζει κανείς μέσα στην κάθε στιγμή, ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου. Προσπάθησα ν' αναπτύξω το "εδώ και τώρα" σαν μια πειθαρχία με τη συνεχή εξάσκηση.....Μόλις η επαγρύπνιση χαλάρωνε, σαν την υποχώρηση ενός αναχώματος, οι ανησυχίες, το άγχος και οι αρνητικές φαντασιώσεις, χυμούσαν κατά πάνω μου και με καταντούσαν ένα φριχτό, μικροκαμωμένο νάνο. Μόνο αραιά και πού σα να ξυπνούσα από έναν εφιάλτη, συνειδητοποιούσα ότι είχα καταντήσει ένα σουρωτήρι. Χιλιάδες πληγές στο Είναι, διασκόρπιζαν τη ζωή.
"Μέσα από την αυτοπαρατήρηση ο άνθρωπος εισέρχεται στους σκοτεινότερους λαβυρίνθους του Είναι. Μόνο τότε θα επέλθει η πραγματική μεταμόρφωση, θα ανακαλύψει το πραγματικό νόημα της ζωής του".
Μέσα από την αυτοπαρατήρηση ανακάλυψα τη συνάφεια που υπάρχει μεταξύ σώματος, συναισθημάτων και σκέψης. Είναι αδύνατο να τρέφεις μια ανησυχία ή να διατηρείς μια κακοθυμία, όταν το φυσικό τμήμα του συστήματος ωθείται σε μια υψηλότερη ταχύτητα....Με τη σειρά τους ο τρόπος σκέψης και η ποιότητα των συναισθημάτων, παράγουν, αναπόφευκτα, μια επίδραση στο σώμα. Η ηθελημένη προσπάθεια ανακούφισης από μια σκέψη, ή μετατροπής ενός συναισθήματος, μπορεί να τροποποιήσει με ηλεκτρονική ταχύτητα σωματικές καταστάσεις, ακόμα και σωματικά χαρακτηριστικά. Η σκέψη, το συναίσθημα και το σώμα, αναδεικνύονταν σε ένα ενιαίο σύμπαν, αποτελούμενο από ομοκεντρικούς και αλληλεπιδρώντες κόσμους, όπου τα ίδια τα συμβάντα διέδιδαν τα αποτελέσματά τους με τελείως διαφορετικές ταχύτητες και χρόνους....
"Το να πιστεύεις και να βλέπεις είναι ένα και το αυτό, όπως το να είσαι και γίνεσαι. Με τον καιρό θα δεις όλα εκείνα στα οποία πιστεύεις και θα υλοποιήσεις όλα όσα ονειρεύεσαι..."
"Για να πιστέψεις χρειάζεται να είσαι ακέραιος, αγνός. Η παραμικρή ρωγμή στο Είναι, η σκιά μιας αμφιβολίας, σε στέλνει πίσω στο πλήθος των μελλοθάνατων, των ηττημένων, των δισεκατομμυρίων υπάρξεων που απαρνήθηκαν το δικαίωμά τους του Δημιουργού, παγιδευμένοι στην κόλαση του να δουν για να πιστέψουν..."
"Πιστεύω" και "βλέπω", είναι ένα και το αυτό, αλλά οι άνθρωποι τα αντιλαμβάνονται ως ξεχωριστά, να τα διαχωρίζει ο χρόνος, και περιμένουν να δουν για να πιστέψουν. Τα βάσανα κι ο πόνος υπάρχουν γιατί είναι ο μόνος τρόπος που η ανθρωπότητα διαθέτει για να γεμίσει αυτό το απατηλό κενό. Όταν τα "πιστεύω" και τα ¨βλέπω", συγχωνεύονται σε έναν άνθρωπο, τότε αυτός εξαλείφει κάθε βάσανο και κάθε πόνο από τη ζωή του και τα εξορίζει για πάντα από το προσωπικό του σύμπαν.
"Πίστευε για να δεις" είναι ο νόμος του δημιουργού, του ονειρευτή, είναι ο νόμος των βασιλιάδων...Το πιστεύω είναι η ενδόμυχη ιδιότητα του ονειρευτή...Στη ρίζα του πιστεύω, υπάρχει το δημιουργώ....ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ."
...Βλέποντας το πλήθος να διαλύεται και κάποιους απογοητευμένους ν' αποχωρούν, σαν αστραπή, σαν να διαπέρασε το Είναι μου ένας σκοτεινός μετεωρίτης, συνέλαβα εκείνο το άνανδρο συναίσθημα ικανοποίησης που δοκιμάζουν οι ψευδοπροφήτες των κακοτυχιών όταν βλέπουν τις αμφιβολίες τους να επιβεβαιώνονται, εκείνο τον εφήμερο θρίαμβο, την αρρωστημένη χαρά, αυτών που βλέπουν να επαληθεύονται τα δεινά που προείπαν. Μαζί μ' αυτό, ένιωσα και την ενδυνάμωση της μικροψυχίας που ο λαός, ο όχλος, νιώθει όταν εκτελούνται οι ήρωες. Εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρος ότι αυτή η σκοτεινή γωνιά του Είναι μου ήταν υπεύθυνη, στη διάρκεια των αιώνων, για φρικτά εγκλήματα. Ότι
από εκείνη τη σκιά, φωλιασμένη σε μια πτυχή του Είναι, είχαν δημιουργηθεί πόλεμοι και σφαγές, καταστροφές και τεράστιες συμφορές. Καταβεβλημένος από την απέχθεια που ένιωσα για λίγες στιγμές, από τη φρίκη για τον εαυτό μου, κοιτούσα άναυδος και με κομμένη την ανάσα την πλεκτάνη του Είναι, μέσα από μια χαραμάδα της συνείδησης..
"Είσαι ακόμα υπνωτισμένος από την περιγραφή του κόσμου...Για σένα ο κόσμος είναι η αλήθεια!...Έψαξες όλους τους τρόπους για να επιβεβαιώσεις την περιγραφή του κόσμου...να ενισχύσεις την πεποίθησή σου ότι τα πράγματα ήταν ακριβώς έτσι, ότι ήταν αδύνατο να τα καταφέρεις...Κάθε σου προσπάθεια ερχόταν μετά την παραίτησή σου...τα όχι, για τα οποία ήσουν βέβαιος, σε περίμεναν ήδη εκεί, για να αιτιολογήσουν την προφητεία της αποτυχίας σου...."
"Η υπόσχεση να έρθεις μπροστά μου ηττημένος, αλλά με την υπεροψία ότι έκανες τα αδύνατα δυνατά για να τα καταφέρεις, είναι μέρος της τυφλής σου υπακοής στη φωνή του κόσμου...Από εκείνη τη στιγμή, από τότε που δέχτηκες την αφήγησή του, δούλεψες για να δικαιολογήσεις την ήττα σου και όχι για να νικήσεις...Είναι η ιστορία της ζωής σου...μια προαγγελμένη ήττα."
....
Στο τράβηγμα του σχοινιού μεταξύ της πραγματικότητας και της απατηλής προβολής της, μεταξύ της οπτικής του Dreamer και του κόσμου όπως μου τον είχαν ανέκαθεν περιγράψει είχε για ακόμα μια φορά νικήσει η αυταπάτη, το ανύπαρκτο. Ο κόσμος ήταν ακόμα η αλήθεια.....
"Δεν ήταν μια αποτυχία αυτό που έκανες, αλλά το αποτέλεσμα μιας αποτυχίας, η αντανάκλαση μιας εσωτερικής κατάρρευσης, μιας κατάστασης του Είναι."
...............
"Εάν είχες σταθεί ικανός να διατηρήσεις την πίστη σου, στο "όνειρο" θα είχες αλλάξει το πεπρωμένο σου....Η ωραία του κοιμώμενου δάσους, είναι ο ονειρευτής που βρίσκεται μέσα σου και γνωρίζει".
............
"Για να μην αφεθείς στον εκφυλισμό, θα έπρεπε να είχες νικήσει μέσα σου την ιδέα της ανεπάρκειας, της αντιπαλότητας, της μεμψιμοιρίας και τον υπνωτικό λήθαργο που σε καθιστά εξαρτώμενο, φοβισμένο, αμφίρροπο, δυστυχισμένο...Η ακλόνητη πίστη των ανθρώπων στην περιγραφή του κόσμου, είναι η αφετηρία της αδυναμίας τους, η τελική ερμηνεία των γεγονότων της ζωής τους και του ρόλου που ανατίθεται στον καθένα τους μέσα στο θέατρο της ύπαρξης.
Ακόμα και η αρρώστεια είναι ένα ψέμα που μας αφηγήθηκε ο κόσμος! Αρρωσταίνουμε γιατί η αρρώστεια μας περιγράφτηκε κι έτσι αρρωσταίνουμε μιμούμενοι, χωρίς να αμφισβητήσουμε ποτέ την αλήθεια τους"
.............
"Ο καθημερινός άνθρωπος δεν ονειρεύεται, αλλά υπακούει τυφλά σε μια υπνωτιστική αφήγηση της ζωής. Λησμόνησε τη μοναδικότητά του, τη φύση του δημιουργού. Γιατί δεν προσέγγισε τον εαυτό του. Δεν γνωρίζει τον εαυτό του!...Τώρα ξέρεις γιατί ο κόσμος είναι έτσι!.. Γιατί έτσι τον ονειρεύεσαι εσύ!"
"Η ανησυχία, η αμφιβολία, το βάσανο, είναι οι ασχολίες όσων δεν ονειρεύονται, όσων δεν αγαπούν, ασχολία των υπνωτισμένων από τον κόσμο της λογικής, τον κόσμο της δεισιδαιμονίας, είναι τα συμπτώματα μιας κατακερματισμένης ψυχολογίας, εκδηλώσεις μιας εσωτερικής κατάρρευσης που προαναγγέλλει τις συμφορές, τις αποτυχίες και τις ήττες που παρελαύνουν στον κόσμο των συμβάντων."
