..Η προοπτική να ζήσω χωρίς φόβο, να στηρίξω μια κατάσταση του Είναι που απαιτούσε ασταμάτητη επαγρύπνιση, συνεχή προσήλωση ώστε να φιλτράρεται ακόμα και ο παραμικρότερος κόκκος κόλασης, αισθάνθηκα ότι ήταν απειλητικότερη από την καθημερινή μας έμφοβη κατάσταση. Ο φόβος, η αμφιβολία, το αίσθημα απειλής από τα συμβάντα της ζωής, ήταν η μοναδική μας σιγουριά και, τελικά, η πεμπτουσία εκείνου που θεωρούμε ως φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου. Η ιδέα μιας ανθρωπότητας χωρίς φοβίες ήταν τόσο αποκρουστική, όσο και η προοπτική να τη δω να μεταμορφώνεται σε μια νέα ράτσα, απομακρυσμένη από μένα και από την αντίληψη που έχω για τον άνθρωπο, περισσότερο ακόμα και από ένα είδος εξωγήινων. Η απειλή της ανασφάλειάς μας είναι πιο τρομακτική από τον ίδιο τον φόβο, όπως και η ιδέα της αθανασίας είναι λιγότερο αποδεκτή από τη σιγουριά του θανάτου....
"Πίσω από κάθε πόνο, φόβο, αμφιβολία, ανασφάλεια κρύβεται μια καταστροφική σκέψη· και πίσω από μια καταστροφική σκέψη, υπάρχει το αίτιο των αιτίων: η ιδέα ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Αυτός είναι ο πραγματικός killer της ανθρωπότητας, η αφετηρία κάθε ανθρώπινης συμφοράς, κάθε πολέμου και κάθε εγκληματικότητας στους πολιτισμούς που δημιούργησε.
Η συνειδητοποίηση ότι αυτός ο σπόρος θανάτου βρίσκεται στον άνθρωπο θα διέγραφε μια για πάντα το σωματικό θάνατο από τη ζωή του.
Ο θάνατος, τα περιφραγμένα σύνορα, προφυλάσσουν τον καθημερινό άνθρωπο από το σάστισμα του απείρου."
Το αίσθημα του θανάτου που έχει μέσα του ο άνθρωπος φαίνεται πως δημιουργείται τη στιγμή της γέννησής του...Όταν έρχεται στον κόσμο το ανθρώπινο ον, η πρώτη του αίσθηση είναι ότι πνίγεται, ότι καταβάλλεται. Στις δικές μας κοινωνίες, που αποκαλούμε πολιτισμένες, η ζωή ξεκινάει με μια από τις πιο βίαιες ιεροτελεστίες.....Το νεογέννητο γεννιέται με πόνο, το υποδέχονται τα εκτυφλωτικά φώτα ενός χειρουργείου, οι συγχυσμένες φωνές των γιατρών και τα ουρλιαχτά της μητέρας, χαστουκίζουν τον πισινό του και το ξαπλώνουν σε μια κρύα επιφάνεια. Η πρώτη εντύπωση είναι ο φόβος, κι από κείνη τη στιγμή, θα την ακολουθεί σα να ήταν η αληθινή του μητέρα.
"Από εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν θα μας φαίνεται πιο οικείο από τη γλυκερή γεύση του φόβου."
Ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου μοιάζει να εξουσιάζεται από αυτή την πρώτη στιγμή, απ' την εμπειρία εκείνης της καυτής λάβας που ένιωσε να διαπερνάει τα πνευμόνια του, στην τρομακτική μετάβαση από μια υδρόβια σε μια αερόβια κατάσταση ύπαρξης.
Και ξαφνικά άρχισα να θυμάμαι:...Για να αποφύγω προληπτικά τη δημιουργία λιθίασης οι γιατροί με είχαν συμβουλέψει να πίνω πολύ. Μου είχε γίνει με τον καιρό συνήθεια να έχω πάντα δίπλα μου ένα μπουκάλι με νερό. Το μπουκάλι μετατράπηκε σε ένα εξάρτημα που δεν τολμούσα ν' αποχωριστώ. Ένα από τα πρώτα αποτελέσματα της γνωριμίας μου με τον Dreamer, ήταν η εξάλειψη μιας ποσότητας ψυχολογικής σαβούρας και, μαζί της έφυγε και το μπουκάλι!
"Η αρρώστια σου δεν είναι η λιθίαση, αλλά η εξάρτηση.
Οι λίθοι είναι μόνο ένα σύμπτωμα, ενδεικτικά σημάδια για να οδηγηθούμε στην πραγματική αρρώστια, να βρούμε τον δρόμο της θεραπείας."
Μου είπε ότι όταν δεν τους δίνουμε σημασία, και δεν ακολουθούμε την ανάποδη διαδρομή, προς την πραγματική αιτία, η αρρώστια εντείνεται και τα συμπτώματα γίνονται ακόμα πιο βασανιστικά και επώδυνα....
"Όταν αφαιρείς από έναν άνθρωπο που δεν είναι έτοιμος ένα πρόβλημα ή μια αρρώστια, είναι σαν να του απενεργοποιείς το σύστημα συναγερμού ή να αφαιρείς κάποιον προνοητικό μειωτή ταχύτητας. Εάν δεν είναι έτοιμος, τα επακόλουθα είναι απρόβλεπτα. Θα μπορούσε να επιδεινωθεί η κατάστασή σε σχέση με την προηγούμενη.
Αυτός είναι ο λόγος που ένας άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί βοήθεια απέξω. Μόλις αφαιρεθεί μια αρρώστια ή μια έγνοια, θα πρέπει να την αντικαταστήσει αμέσως με μια άλλη αρρώστια ή μια άλλη έγνοια, συνήθως πιο έντονες, αποκαθιστώντας, σαν μια τέλεια μηχανή ομοιοστασίας, τις συνθήκες που αντιστοιχούν στο Είναι του".
Μου αποκαλυπτόταν το μυστικό μας συμπεριφοράς που αφορά στη μάζα των ανθρώπων. Ένας ψυχολογικός μηχανισμός οικουμενικής εμβέλειας, βρίσκεται ανέκαθεν μπροστά στα μάτια μας, κι όμως η λειτουργία του φαίνεται πως παραμένει ακόμα ανεξήγητη. Οι άνθρωποι έχουν δυσκολία να εγκαταλείψουν τα βάσανά τους, τους φόβους, την ανασφάλεια. Έτσι, γίνονται πάμπλουτοι σ' αυτά. Σ' αυτά τα "περιουσιακά" τους είναι προσκολλημένοι, όπως ακριβώς και στα πολυτιμότερα αγαθά τους, και τα οποία τους εμποδίζουν να εξελιχθούν...Η ανθρωπότητα τα αντιλαμβάνεται σαν προστατευτικές ασπίδες.
"...πούλησε τα υπάρχοντά σου, δώστα στους φτωχούς και θα αποκτήσεις θησαυρό στον ουρανό· μετά έλα κι ακολούθησέ με".
Επιτέλους στην πλοκή της παραβολής του πλούσιου νέου, είδα την αίγλη της μεγαλοφυΐας που τη συνέλαβε. Ο θησαυρός που φυλαγόταν για είκοσι αιώνες μέσα σ' εκείνες τις εκπληκτικές λέξεις, τώρα έλαμπε μέσα στην εντυπωσιακή του λάμψη.
Ορίστε το νόημα της συζήτησης με τον πλούσιο νέο:
"Πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώστα στους φτωχούς".
Να ποιοι ήταν οι φτωχοί που μνημόνευε το Ευαγγέλιο. Δώστε ό,τι έχετε σε όποιον προσδοκάει να πάρει τη θέση σας. Θα αντιληφθείτε ότι όλα αυτά που κατέχετε, στα οποία είστε προσκολλημένοι περισσότερο απ' ότι και στην ίδια σας τη ζωή, είναι φτωχά σε σχέση μ' αυτά που θα έρθουν. Στο δικό μας το σύμπαν, οτιδήποτε δεν εξελίσσεται, παρακμάζει, όπως μου εξήγησε ο Dreamer. Ακόμα και στην ανθρώπινη ζωή μας, κάθε στιγμή, υπάρχουν δυο πιθανές κατευθύνσεις: ή προς τα πάνω, ή προς τα κάτω. Ο Dreamer το αποκάλεσε "νόμο της εξέλιξης" και προσδιόρισε ότι, επειδή εφαρμόζεται σε άτομα ή σε οργανισμούς, έθνη και ολόκληρους πολιτισμούς, έχει καθολική ισχύ. Χωρίς μια ώθηση προς τα πάνω, χωρίς την ειδική ενέργεια της προσδοκίας να ανέβουμε, η ζωή λυγίζει στον εαυτό της και παρακμάζει.
Αναλογίστηκα το συμβολισμό, στην περίπτωση της Εκκλησίας, που σε κάποιες περιόδους της ιστορίας της, μη καταφέρνοντας να βρει την ενέργεια για να εξυψωθεί σε μια ανώτερη τάξη, λύγισε ξανά και ξανά στον εαυτό της, κατεβαίνοντας από οκτάβα σε οκτάβα, μέχρι το σημείο όπου πήρε την αντίθετη κατεύθυνση από την αρχική. Έτσι, κατάφερε να μεταμορφωθεί στην άρνηση του εαυτού της, να γίνει ειδωλολάτρισσα, προληπτική, ακόμα και εγκληματική· έφτασε να επινοήσει την Ιερά Εξέταση, τις ομολογίες πίστης, τις Σταυροφορίες, κι ωστόσο συνεχίζει, παραδόξως, ν' αποκαλείται και να θεωρεί ακόμα τον εαυτό της χριστιανική.
Οι πλούσιοι του Ευαγγελίου, καταδικασμένοι να μην περάσουν από το μάτι της βελόνας, να παραμείνουν μακριά από την είσοδο στην βασιλεία των ουρανών, δεν είναι οι Σκρουτζ Μακ Ντακ που κολυμπούν στο χρυσάφι των θησαυροφυλακίων τους, αλλά οι άνθρωποι που βάρυναν από τη σαβούρα των αρνητικών συναισθημάτων, από τις προσκολλήσεις τους, από τα αισθήματα ενοχής· λυγισμένοι από το βάρος του φόβου, τόσο της ζωής όσο και του θανάτου.
Μου αποκαλύφθηκε με σαφήνεια η καταστροφή που προξένησε η ανάποδη ερμηνεία του μηνύματος αυτού στη διάρκεια των αιώνων, τροφοδοτώντας εκατομμύρια ανθρώπους με μεμψιμοιρία και την έφεση προς την ανεπάρκεια. Αναλογίστηκα τη συμπεριφορά της Εκκλησίας, που, δείχνοντας οίκτο, δικαιολογώντας, και καμιά φορά εγκωμιάζοντας την ανέχεια, τη διαιώνισε χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, καθιστώντας πιο δύσκολο το ξερίζωμά της από τη συνείδηση του ανθρώπου, κι επομένως από τις κοινωνίες του.
"...η ζωή σε ξετρυπώνει όπου κι αν βρίσκεσαι και φοράει την πιο τρομερή μάσκα για ν' αποκαλύψει την κατάστασή σου. Τι είναι αυτό που φοβάσαι; Να γίνεις φτωχός; Να σ΄εγκαταλείψουν; Να αρρωστήσεις, να χάσεις μια ιδιοκτησία ή τη δουλειά σου; Εκείνη είναι η μάσκα που θα φοράει η ζωή για να σε τρομάξει. Οποιαδήποτε κι αν είναι η φοβία ενός ανθρώπου, μετατρέπεται σε γεγονότα που αυτός πρέπει να συναντήσει στον δρόμο του. Σαν τις εξετάσεις που δεν πέρασε και που αργά ή γρήγορα θα πρέπει να τις αντιμετωπίσει".
...
Αντιστεκόμουν ωστόσο σε κείνες τις ιδέες. Μου φαινόταν παρεκκλίνουσα η οπτική ενός πλανητικού μηχανισμού, φτιαγμένου για να διατηρεί την ανθρωπότητα σε μια μόνιμη κατάσταση φόβου, αβεβαιότητας, κάτω από μια συνεχή απειλή.
"Μόνο όταν απειλείται, ο καθημερινός άνθρωπος, μπορεί να βρει τη δύναμη να διώξει τις σκιές και τα φαντάσματα που δημιουργήθηκαν από τα παιδικά του τραύματα και τα αισθήματα ενοχής του...
Ο πραγματικός άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από απειλές...Ζει μονίμως σε μια "κατάσταση σιγουριάς"....
...Οι ασφάλειες του καθημερινού ανθρώπου είναι οι φόβοι του...οι αμφιβολίες του είναι η αλήθεια του. Τις αγαπάει και δεν θα τις αποχωριζόταν για τίποτα στον κόσμο. Από την παιδική ηλικία γαλουχήθηκε με απατηλούς φόβους, έφαγε τον καρπό των αρνητικών του φαντασιώσεων, της ανάποδης δημιουργικότητάς του. Για τον λόγο αυτό νομίζει ότι οι σκιές είναι πραγματικές αντιξοότητες, και ζει και αισθάνεται συνεχώς υπό το καθεστώς μιας απειλής..."
...Πόνος και ανασφάλεια γίνονται φυσιολογικά συστατικά της ζωής, μια οικεία περίφραξη, που προσφέρει ασφάλεια σε τέτοιο βαθμό, ώστε η εγκατάλειψή τους να είναι ένα κατόρθωμα ανέφικτο για τους περισσότερους ανθρώπους.
"Feel safe- με παρότρυνε. Έξω δεν υπάρχει κανένας εχθρός...Στην πραγματικότητα είσαι πάντα εσύ που απειλείς τον εαυτό σου....Δεν υπάρχουν μέθοδοι για να νιώσεις σιγουριά, δεν υπάρχουν θωρακισμένες πόρτες, ούτε θησαυροφυλάκια ή οχυρά, ούτε προφυλάξεις που μπορούν να ληφθούν"
Μια αναλαμπή μου αποσαφήνισε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να δεχτεί επίθεση μόνο από εσωτερικούς εχθρούς. Όποιος ψεύδεται, προσποιείται, όποιος εξαπατά, αυτός που κάνει σφάλματα, ο ανασφαλής, ο αβέβαιος, όποιος φοβάται, δεν έχει τρόπο να ξεφύγει. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΟΥ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ.
"Μόνο ένας άνθρωπος ικανός να στηριχθεί μόνο στον εαυτό του, μόνο ένας άνθρωπος που ΘΕΛΕΙ, που επιζητεί και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις ν' αλλάξει, μπορεί να τα καταφέρει....Στις μπίζνες, στις φαινομενικά παρακινδυνευμένες καταστάσεις, όποιος έχει αυτή τη σιγουριά δεν μπορεί να χτυπηθεί, δεν μπορεί να αποτύχει. Οτιδήποτε αγγίζει εμπλουτίζεται και πολλαπλασιάζεται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και στην πιο απελπιστική περίσταση, βρίσκει πάντοτε τη λύση. Τα γεγονότα και οι περιστάσεις τον δικαιώνουν πάντα, γιατί αυτός ο ίδιος είναι η λύση".
"Παρ' όλο που ο καθημερινός άνθρωπος νιώθει συνεχώς απειλημένος και πάντα φοβάται κάποιον ή κάτι, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα και κανένας που μπορεί να του κάνει κακό απ' έξω. Ο κόσμος είναι η προβολή, η υλοποίηση του "ονείρου" μας...ή των εφιαλτών μας. Ο κόσμος μπορεί να είναι ένας παράδεισος ή μια κόλαση. Εσύ αποφασίζεις που θα ζήσεις!"
Δεν βρισκόμουν ακόμα ούτε καν στην αρχή του έργου της παρατήρησης, της προσήλωσης στις καταστάσεις μου, της εκλέπτυνσης του Είναι, ούτε είχα αποκτήσει την απαραίτητη ειλικρίνεια για να αναγνωρίσω ότι αυτό που καθοδηγούσε τη ζωή μου ανέκαθεν, ήταν ο φόβος.
Σήμερα νιώθω συμπόνια για εκείνο τον άνθρωπο που προσποιόταν απέναντι στον εαυτό του ότι δήθεν αναλογιζόταν και ζύγιζε τα υπέρ και τα κατά, που συνέχιζε να εμπαίζει τον εαυτό του, καθημερινά, έχοντας την αυταπάτη ότι θα έπαιρνε μια απόφαση, την οποία οι φόβοι του είχαν ήδη λάβει από καιρό. Αρνιόμουν να δεχτώ αυτό που συχνά μου καταλόγιζε ο Dreamer:
"Εσύ είσαι το μοναδικό αληθινό εμπόδιο, ο μεγαλύτερος εχθρός της εξέλιξής σου και η μόνη αιτία της κάθε αποτυχίας σου. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια αυτοπαρατήρησης και πολλές προσπάθειες για να συνειδητοποιήσεις ότι οι αντίξοες συνθήκες που σου φαίνονται αντικειμενικές, εξωτερικές, ανεξάρτητες από τη θέλησή σου, στην πραγματικότητα είναι δικές σου δημιουργίες. Τα εμπόδια που συναντάς είναι η υλοποίηση μιας εσωτερικής ωδής πόνου που ανέκαθεν αναδύεται από τα πιο σκοτεινά σημεία της υπόστασής σου."
Πράγματι, έψαχνα μια δικαιολογία που θα μου έδινε τη δυνατότητα να αρνηθώ (να εγκαταλείψω τη δουλειά μου και να αλλάξω χώρα) αλλά χωρίς να πάρω την ευθύνη, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο κάποια μέρα να κατηγορήσω το πεπρωμένο, τις περιστάσεις. Πιανόμουνα από οτιδήποτε ...στριφογύριζα έψαχνα κωλύματα...
Τελικά βρήκα αυτό που έψαχνα. Στο παρελθόν υπέφερα από λιθίαση στο δεξί νεφρό. Ποιος θα έπαιρνε μια τόσο σημαντική απόφαση, με ελαφριά την καρδιά και θα μετέφερε την οικογένειά του στο Κουβέιτ χωρίς να έχει κάνει ένα πλήρες ιατρικό τσεκάπ;
Πείστηκα ότι ήταν μια μεγάλη ευθύνη, κυρίως απέναντι στα παιδιά. Έκλεισα ραντεβού για μια ραδιογραφία. Ήταν το πρώτο βήμα. ΚΑΤΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ.
Έβρισκα καταφύγιο ξανά, εκεί στη σκοτεινή αγκαλιά της ύπαρξης όπου δεν ανταγωνίζεσαι ούτε μάχεσαι αλλά κατηγορείς, δικαιολογείσαι και επικαλείσαι τον οίκτο του κόσμου....
Εάν δεν είχε επέμβει κάτι για να διακόψει εκείνο το τρομακτικό screen play, τα επόμενα στιγμιότυπα της ζωής μου θα παρουσίαζαν σε πρώτο πλάνο, το ανήσυχο πρόσωπο του γιατρού να ανακοινώνει μικρές σκιές στο δεξί νεφρό και να τις αναλύει...Θα έβλεπα τον εαυτό μου να χλομιάζει, να απελπίζεται και για τα επόμενα χρόνια να διαμαρτύρεται και να κατηγορεί τη μοίρα, την κακή του υγεία, που, "δυστυχώς" τον είχε εμποδίσει να αδράξει την ευκαιρία...
Το πιο τρομερό πράγμα ήταν ότι είχα πλήρη άγνοια για τα όσα μηχανορραφούσα....Έπαιρνα όρκο σε ό,τι ιερό είχα , ότι αυτό που επιθυμούσα περισσότερο ήταν τα καλά αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων και την επιβεβαίωση της καλής μου υγείας...
ΕΥΤΥΧΩΣ, ΕΝΑ ΧΡΥΣΟ ΝΗΜΑ ΜΕ ΕΝΩΝΕ ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΤΟΝ DREAMER.
"Κάθε σου κίνηση, σκέψη ή λέξη, δηλώνει τη διάθεσή σου να λυγίσεις. Κρυφά, ελπίζεις να αποτύχεις, να αρρωστήσεις και να πάψεις να παλεύεις ενάντια στον "εχθρικό" κόσμο. Όπως εκατομμύρια άνθρωποι, οδήγησες την πάλη έξω από τον εαυτό σου. Για το λόγο αυτό εγκαταλείπεις τον εαυτό σου στην ήττα κι εύχεσαι να γεράσεις και να πεθάνεις...Το έχεις ήδη κάνει πάρα πολλές φορές. Ήρθε ο καιρός να σταματήσεις...μια για πάντα!"
...
"Ένας άνθρωπος σαν κι εσένα, στο έρεβος του ασυνείδητου, προετοιμάζει τις καταστροφές του, στήνει παγίδες στον εαυτό του, ενισχύει τις φυλακές του, συσκευάζει κάθε του πόνο, συμφορά, ατύχημα, αρρώστια, με τέτοια μεγάλη δεξιοτεχνία και λεπτομέρεια, που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε πραγματική τέχνη...Μια σκοτεινή τέχνη, ασυνείδητη, σαν εκείνη ενός τερατώδους εντόμου που υφαίνει τον ιστό του στις ζωολογικές αβύσσους. Εκεί όπου, τραγικά, ο άνθρωπος είναι και η αράχνη και η λεία."
...Ο Dreamer μου αποκάλυπτε ότι μπορούσα να παραγγείλω πέτρες για το δεξί μου νεφρό, και να τις κατασκευάσω όπως θα μου άρεσαν, με την ίδια απλότητα που θα μπορούσα να ζητήσω την αρμονία, την επιτυχία και να τα αποκτήσω......
Για τον Dreamer τα εμπόδια που συναντάμε είναι η υλοποίηση της ακατανοησίας μας. Man is his understanding.
Το μέτρο ενός ανθρώπου είναι το επίπεδο κατανόησης που έχει, και είναι αυτό που δημιουργεί τον κόσμο που του αξίζει. Η κατανόηση είναι μια ικανότητα εσωτερικής επίγνωσης, μια διεύρυνση της οπτικής και απαλοιφής της σαβούρας και των βρώμικων υποστρωμάτων. Είναι μια πράξη θέλησης. Δεν μπορεί να έρθει ούτε να επιβληθεί απ' έξω.
Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να αναζητεί τον Παράδεισο. Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για να τον αξιωθεί. Η μόνη αυτοπειθαρχία που χρειάζεται να εφαρμόσεις είναι να απαλείψεις την κόλαση, την ακατανοησία σου.
...Αναλογίστηκα τι θα γινόταν αν η επίσημη επιστήμη δεχόταν αυτή την αλήθεια: ο άνθρωπος είναι ο μόνος δημιουργός των συμφορών του, που πρώτα γεννιούνται μέσα του και μετά εκδηλώνονται έξω. Η συνειδητοποίηση του πόσο υπάκουοι είναι το σώμα και ο προσωπικός μας κόσμος, η ανακάλυψη του πόσο ισχυρή, καλώς ή κακώς, η δημιουργική ικανότητα της σκέψης μας, θα ήταν για τον πολιτισμό μας ένα σοκ πολύ μεγαλύτερο από την ανακάλυψη του Κοπέρνικου.....η οπτική του Dreamer έφερνε μια επανάσταση στο πεπρωμένο, ανατρέποντας την πιο βαθιά ριζωμένη προκατάληψη: την πεποίθηση ότι υπάρχει ένας εξωτερικός κόσμος, τον οποίο μπορεί κανείς να ενοχοποιήσει, ότι υπάρχει κάποιος ή κάτι να κατηγορήσει, για κείνη τη σειρά από ήττες, που αποτελούν την ίδια του τη ζωή.
The world is the such because you are such,
υπέρτατη συντόμευση της φιλοσοφίας του Dreamer και αποκορύφωμα της οπτικής του, που θα μπορούσε να αντιστρέψει την ίδια την κατεύθυνση της ύπαρξης: όχι πια από έξω προς τα μέσα, αλλά, αντιστρόφως, από μέσα προς τα έξω, όπως κάθε θεραπεία. Το χριστιανικό mea culpa, η ρωμαϊκή πίστη στον homo faber, η αυτογνωσία της εποχής των σοφών και οι φωνές όλων των μεγάλων σχολών υπευθυνότητας που είχαν δημιουργήσει μακρόβιες αυτοκρατορίες και πολιτισμούς, αντήχησαν μαζί, κραταιά και επιβλητικά....
............
The world is the such because you are such
Ο άνθρωπος είναι ένα δυστυχισμένο ον που, περιστοιχισμένο από την τελειότητα και από κάθε αφθονία, βλέπει τον κόσμο με τα μάτια ενός βατράχου, και παραπονιέται για όσα βλέπει.
Οι παρατηρήσεις μου με οδήγησαν στην επιβεβαίωση της ύπαρξης, στους ανθρώπινους οργανισμούς, μιας "ψυχολογικής μόλυνσης", η οποία μοιάζει να έχει ξεφύγει από κάθε επιστημονική έρευνα. Είναι το προϊόν μιας συνεχούς ροής δυσάρεστων συναισθημάτων, φόβου, φθόνου, ζήλειας, μικρόψυχων σκέψεων, ασήμαντων συζητήσεων, που δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα των επιχειρήσεων παράγοντας αρρώστιες κι αμέτρητες ζημιές στο νου και το σώμα εκατομμυρίων αντρών και γυναικών........................
"Με την εξαρτημένη εργασία δεν ανήκεις σε μια κοινωνική ή συμβατική κατηγορία, αλλά σε μια χαμηλή βαθμίδα της σκάλας του Είναι."
....Η αποκάλυψη ότι η εξαρτώμενη εργασία ήταν η σύγχρονη συνέχεια της σκλαβιάς, είχε ταρακουνήσει για πάντα τα θεμέλια της δικής μου περιγραφής του κόσμου...
"Κάποια μέρα θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ο χειροτέχνης και όχι το χειροτέχνημα, ο ονειρευτής και όχι το όνειρο, ο δημιουργός και όχι το δημιούργημα...ότι όλα είναι στην υπηρεσία σου. Τότε δεν θα μπορείς πια να εξαρτάσαι!..."
Έκαιγε ακόμα, όπως το αλάτι στην ανοιχτή πληγή, η ανακάλυψη ότι ανήκω σε μια φυλή, στην κατηγορία ενός "υπαλληλικού είδους", και ότι όλη μου η εκπαίδευση, από το σχολείο μέχρι τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη, δεν ήταν άλλο παρά μια συνεχής εξάσκηση για τη φυλακή, μια σχολή φακίρηδων με σκοπό να καταστήσει υποφερτό τον ακραίο πόνο της εξάρτησης.
Ξαφνικά, ο κόσμος των επιχειρήσεων και των μπίζνες, στον οποίο από παιδί ονειρευόμουν να ανήκω, αποδεικνυόταν ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένα σωφρονιστικό δίκτυο, μεγάλο όσο ο πλανήτης. Απόδραση! Αυτό ήταν το μόνο πράγμα που είχε νόημα για έναν άνθρωπο. Μια λίμα κι ένα σχέδιο φυγής, ο δικός σου πραγματικός πλούτος.
.........Μπήκα πολλές φορές στην ουρά, διεισδύοντας σε μια από τις πολλές ουρές αντρών και γυναικών, που σχηματίζονταν στο χολ, μπροστά στο ρολόι. Παρατήρησα ότι όλοι ακολουθούσαν τη διαδικασία σαν κάτι το απολύτως φυσιολογικό. Συνομιλούσαν, κάπνιζαν, γελούσαν, καθώς με την κάρτα στο χέρι περίμεναν βήμα-βήμα, να έρθει η σειρά τους να τη χτυπήσουν. Στήθηκα πολλές φορές μαζί τους στην ουρά. Κάθε φορά που έφτανα μπροστά στο ρολόι με κυρίευε μια ξαφνική, αβάσταχτη ντροπή. Και τότε έφευγα χωρίς να χτυπήσω. Κι όταν ανακτούσα ένα επίπεδο αξιοπρέπειας, τα λόγια του Dreamer έρχονταν να μου δώσουν έμπνευση ξανά. Τα αφουγκραζόμουνα να πάλλονται μέσα μου ζωντανά και δυνατά.
"Να είσαι ανεξάρτητος, ελεύθερος. Be a rebel.! Ένας επαναστάτης δεν εξαρτάται από κανένα...και σέβεται τη μοναδικότητά του...Ο μόνος του λόγος ύπαρξης είναι να πραγματοποιήσει το "όνειρό" του. Σ' αυτό αφιερώνει τη ζωή του και κάθε μόριο της ενέργειάς του.
Δεν γίνεται να ονειρεύεσαι και να εξαρτάσαι.. Να ονειρεύεσαι και να υπηρετείς, αυτό μάλιστα. Να υπηρετείς δεν σημαίνει να εξαρτάσαι... Να υπηρετείς σημαίνει να κυριαρχείς στη ζωή σου και σ΄ εκείνη των άλλων...είναι η δράση όποιου αγαπάει. Μόνο όποιος αγαπάει μπορεί να υπηρετεί. Όποιος δεν αγαπάει, δεν μπορεί παρά να εξαρτάται!"
Αλλά αυτό διαρκούσε λίγο! Η αρνητική φαντασία υπερτερούσε. Τρομακτικές σκέψεις για ένα μέλλον, χωρίς εκείνη τη δουλειά, με έκαναν να υποχωρώ, καταντώντας ένα μικροσκοπικό όν. Ο φόβος είχε χιλιάδες μάσκες, οι ανησυχίες για το μέλλον κρύβονταν πίσω από το αίσθημα ευθύνης προς την οικογένεια και τα παιδιά.........
Οι στιγμές διαύγειας γίνονταν ολοένα και πιο σπάνιες.............έχτιζα και πάλι για τρίτη φορά μια οικογένεια . Αλλά χωρίς να το καταλάβω, εγκλωβιζόμουνα στις κατακόμβες παλιών φυλακών........ Φαινομενικά, είχα αλλάξει δουλειά, είχα αλλάξει σύντροφο, είχα αλλάξει ήπειρο, αλλά στην πραγματικότητα η ζωή μου έπαιρνε πάντα την άκαμπτη μορφή που είχε καταγραμμένη στη μνήμη των ιστών της... Μέρα με τη μέρα, πετραδάκι-πετραδάκι, ξανάχτιζα τη ζωή που είχα πάντα, σαν ένα μηχανικό ον, που είναι καταδικασμένο από τη μνήμη κατασκευής του, να επαναλαμβάνει την κάθε του κίνηση, σφραγισμένο σε μια ασυνείδητη αιωνιότητα. Παλιές συνήθειες, σκέψεις και συναισθήματα που υπήρχαν ανέκαθεν, έπλαθαν με σχολαστική ακρίβεια τις ίδιες περιστάσεις και τα ίδια γεγονότα του παρελθόντος. Κάτω από τη μάσκα μιας νέας ζωής, πίσω από την αδέξια προσπάθεια να μεταμορφωθεί σε μέλλον, το παρελθόν αναπαραγόταν οδυνηρά, πάντα ίδιο με τον εαυτό του.
"A man cannot hide...Κάθε σκέψη, συναίσθημα ή πράξη καταγράφεται ανεξίτηλα στο Είναι του, και η ίδια του η υπόσταση είναι αδέκαστος φύλακας και εκτελεστής. Αυτή καθορίζει τη μοίρα του...'Ενας άνθρωπος μπορεί να έχει την αυταπάτη ότι δραπετεύει, ότι αλλάζει τη ζωή του αλλάζοντας τις εξωτερικές συνθήκες, αλλά πέρα από την επιφανειακή διαφορά των καταστάσεων, θα τοποθετείται πάντα στο ίδιο σημείο της "σκάλας", εκεί που τον τοποθετεί ο βαθμός υπευθυνότητάς του, ακεραιότητας και αγάπης. "
"Η μεγαλύτερη αυταπάτη της ανθρωπότητας, είναι η ιδέα ότι έχει ένα μέλλον. Ένας καθημερινός άνθρωπος , στην πραγματικότητα δεν έχει μέλλον. Πέρα από μια φαινομενική κατάσταση, συναντάει μόνο και πάντα το παρελθόν του."
Γεγονότα, συναντήσεις, περιστάσεις επαναλαμβάνονται και συμβαίνουν ξανά στη ζωή του, πάντα τα ίδια, ελαφρώς καμουφλαρισμένα.
"Είναι σα να λέμε ότι οι άνθρωποι ζουν μια μεταχειρισμένη ζωή, από δεύτερο χέρι....κι ωστόσο ο καθένας έχει την αυταπάτη ότι τα γεγονότα της ζωής του είναι κατακαίνουργα, φτιαγμένα ειδικά για κείνον...."
"Εκείνο που βλέπει ο άνθρωπος γύρω του...η πραγματικότητα εξωτερικά από εκείνον, είναι το παρελθόν. Εκείνο που αποκαλείς παρόν, είναι πραγματικά η αναμετάδοση μιας εκπομπής."
"Αυτό που βλέπεις και αγγίζεις, τα γεγονότα που θα ορκιζόσουν ότι συμβαίνουν ακριβώς αυτή τη στιγμή, καταγράφηκαν καιρό πριν. Για να μπορέσουν να επιβεβαιωθούν, δέχτηκαν τη συγκατάθεσή σου σε μια άλλη διάσταση, στον κόσμο του Είναι, στις ψυχικές σου καταστάσεις....Τα περιστατικά της ζωής, είναι παγιωμένες καταστάσεις του Είναι και γίνονται ορατά με τον χρόνο. Ενώ τα ζεις και εμπλέκεσαι σε αυτά, μπορείς να πιστέψεις ότι συμβαίνουν μπροστά στα μάτια σου, έχεις την αυταπάτη ότι είναι ολοκαίνουργια και ότι γίνονται για πρώτη φορά. Στην πραγματικότητα αυτά είναι η προβολή του παρελθόντος σου, που επαναλαμβάνει τον εαυτό του με μια μόλις μικρή παραλλαγή".
.......................
"Αυτό που ο άνθρωπος αποκαλεί μέλλον, στην πραγματικότητα είναι οι πλάτες του παρελθόντος του... Η μόνη δυνατότητα να κυριαρχήσεις στη ζωή σου βρίσκεται στο "εδώ και τώρα"... Μόνο χειραγωγώντας τη στιγμή, που αιωρείται μεταξύ του τίποτα και της αιωνιότητας, ο άνθρωπος μπορεί να "δράσει", να αξιωθεί ένα πραγματικό πεπρωμένο, να το διαμορφώσει και να δημιουργήσει γεγονότα μιας ανώτερης τάξης".
...ένιωσα ένα είδος compassion, κάτι που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν.. για εκείνα τα πλάσματα που τα έβλεπα μονίμως βυθισμένα στην αγωνία...
"Μην επαναπαύεσαι! Η μεμψιμοιρία σου δανείζεται την κατάσταση της ανθρωπότητας για να κρυφτεί και να διαιωνιστεί. Η ματαιοδοξία σου σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις ήδη θεραπευτεί και ότι μπορείς να κάνεις κάτι για τους άλλους...Άσε να βοηθήσει τον κόσμο, όποιος είναι ήδη αποκομμένος από αυτόν!"
Αρκετό καιρό αργότερα θα καταλάβαινα το νόημα εκείνων των λέξεων και θα άνοιγα τα μάτια για να δω την υποκρισία που κρύβεται πίσω από τον αλτρουϊσμό, πίσω από κάθε είδος συμπαράστασης που προάγουν τα ιδρύματα που βασίζονται στα αισθήματα ενοχής του κόσμου.
"Είναι οργανισμοί που έχουν ως μοναδικό σκοπό να διαιωνίζονται...Είναι ειδικοί στο να εξασφαλίζουν κεφάλαια και να συγκεντρώνουν πόρους, που μετά σκορπίζουν και σπαταλούν, καταφέρνοντας με δυσκολία να διατηρηθούν ακόμα και οι ίδιοι.
Εάν σηκώσεις το παραπέτασμα καπνού κάθε είδους φιλανθρωπίας, θα ανακαλύψεις ότι πίσω από τους υποστηρικτές των δικαιωμάτων, και τους στρατούς σωτηρίας, πίσω από τη βοήθεια σε γιατρούς, φάρμακα και τροφές, κρύβεται η πιο απάνθρωπη εγκληματικότητα και η πιο σκληρή δράση εναντίον του ανθρώπου...
Μην χάνεσαι σε οδυρμούς και αξιολύπητες συμπόνιες. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι στη θέση κάποιου άλλου. Εκείνος πρέπει, μονάχα εκείνος, να αδράξει την ευκαιρία.
Όποιος δεν νίκησε την ψευτιά μέσα του, όποιος δεν έχει συνειδητοποιήσει την αυτοκαταστροφή που συνεχώς συμβαίνει στον εαυτό του, δεν μπορεί να κάνει τίποτα για κανέναν. "
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ ...ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.
"Μην ψάχνεις ασφάλειες έξω ή στα μάτια των άλλων. Μην προσποιείσαι το θαρραλέο-το πραγματικό θάρρος είναι η νίκη ενάντια στην ψευτιά μας. Άσε αυτά τα αθλήματα και τα παράτολμα κατορθώματα σε όποιον αγαπάει τους φόβους του, σε όποιον εξαρτάται από αυτούς. Αυτά, το μόνο που καταφέρνουν είναι να τους επιτείνουν..."
Ο λόγος για τον οποίο πολλοί εξασκούν ακραία αθλήματα και ρίχνονται σε επικίνδυνες περιπέτειες, είναι ότι τη στιγμή του κινδύνου αναγκάζονται να βιώσουν έντονα τις ζωτικές τους λειτουργίες, απελευθερωμένοι από τον χρόνο, τα προβλήματα, το βάρος του κόσμου. Όταν η ολιγωρία έστω και μιας στιγμής, μπορεί να σου κοστίσει τη ζωή, τη στιγμή αυτή είναι αδύνατον να αδιαφορήσεις. Αλλά αυτές οι συνθήκες είναι τεχνητές και δημιουργούν μια ψυχική κατάσταση εξάρτησης. Σε γλυτώνουν από έναν υπνωτισμό και σε κάνουν σκλάβο ενός άλλου.
" Κάποια μέρα για να νικήσεις τους φόβους σου δεν θα χρειάζεται να αντιμετωπίζεις τους ωκεανούς ή να κάνεις ακροβατικές πτήσεις. Όταν εξαφανιστεί η ψευτιά, θα εισέλθεις στη δύναμη του "now" με τη μέγιστη απλότητα. Γιατί το να ζεις στο "εδώ και τώρα" είναι η μόνη φυσιολογική, ηρωική, αθάνατη κατάσταση για τον άνθρωπο".
Για τον Dreamer, η πραγματική αιτία όλων των προβλημάτων μας είναι το να επαναπαυόμαστε στη μνήμη του παρελθόντος, ή στη φαντασίωση του μέλλοντος...................................
....................................................
Παρατηρώντας τον αυξανόμενο αριθμό των υπέρβαρων ανθρώπων και την εξάπλωση αυτού του φαινομένου, όχι μόνο στην Νέα Υόρκη και την Αμερική, αλλά σε ένα μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου, ζήτησα από τον Dreamer μια εξήγηση.
"Η ψευτιά κρύβεται πίσω από πολλές μάσκες", είπε, "η παχυσαρκία είναι είναι μία απ΄αυτές. Πίσω από τη μακάβρια θεατρικότητατων αστεϊσμών και την επιδεικτική γενναιοδωρία, που συχνά συναντάμε στους χοντρούς ανθρώπους,κρύβεται η απάρνηση της ζωής, η προσπάθειά τους ν' αυτοκτονήσουν".
Η συχνά τερατώδης μεταμόρφωση των σωμάτων τους, είναι μονάχα η πιο χυδαία αντανάκλαση, το οξυμένο σύμπτωμα μιας κακής διατροφής της ψυχής. Η καταβρόχθιση junk food, η αφομοίωση βλαβερών τροφών ή χιλιάδων θερμίδων, είναι απλά η συνέπεια μιας ασθένειας του Είναι......Στις ΗΠΑ, οι υπέρβαροι έχουν ξεπεράσει κατά ένα μικρό ποσοστό, το μισό του πληθυσμού..
"Είναι το σημάδι αδυναμίας της θέλησης ενός ολόκληρου λαού. ..Ένας πολιτισμός που εξαρτάται από το φαγητό αφανίζεται. Και η οικονομία του, σαν σκιά του Είναι, θα αντανακλάσει αυτή την εξάρτηση, το σκοτείνιασμα της θέλησης. Σε μικρό χρονικό διάστημα θα εξασθενίσει και θα καταβροχθιστεί από πιο γρήγορα αρπακτικά, από πιο ακέραιους πολιτισμούς."
Μέσα από το τρέξιμο, οδηγήθηκα στην προσήλωση στην αναπνοή. Μολονότι είναι η πιο κοντινή σ' εμάς λειτουργία και η πιο ζωτική, σπάνια συνειδητοποιούμε τη σπουδαιότητά της.
Η αναπνοή συνοδεύει κάθε λειτουργία της ζωής μας ακολουθώντας το ρυθμό των σκέψεων μας, διαμορφώνεται με την ένταση των συναισθημάτων μας, με τη φυσική προσπάθεια, συνδέοντας κάθε ιστό του Είναι και τα ζωτικά μας κέντρα. Ζούμε μια ολόκληρη ζωή με μια αναπνοή σύντομη κι επιφανειακή. Σπάνια νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τη λειτουργία της αναπνοής, κι ακόμα πιο σπάνια αναγνωρίζουμε το χρέος που αποδεχτήκαμε με την πρώτη εισπνοή αέρα της ζωής μας.
"Κάποια μέρα θα μάθεις πως γίνεται να μεταμορφώνεις τον κόσμο, να εξυψώνεις το επίπεδο της υπευθυνότητάς σου, μέσα από τα εργαλεία του "ονείρου": σκέψη και αναπνοή.." Δεν είναι τυχαίο το ότι οι λέξεις responso, respire και responsabilita (απόκριση, αναπνοή, υπευθυνότητα), έχουν κοινή λατινική ρίζα και το ίδιο έτυμο.
"Το εύρος της αναπνοής ενός ανθρώπου αντιστοιχεί στο βαθμό της υπευθυνότητάς του...και καθορίζει όλα όσα μπορεί να κατέχει και να κάνει.."
Η εξίσωση μεταξύ υπευθυνότητας και πλούτου,
μεταξύ του Είναι και της οικονομικής
δύναμης, σηματοδοτούσε και το όριο του τι μπορεί να δοθεί, να διανεμηθεί
σ’ έναν άνθρωπο, και το μέτρο της ποσότητας που μπορεί αυτός να κατέχει , να
κατανοήσει, να περιέχει. Μια μέρα θα τη μετέδιδα στους μαθητές μου,
αποδεικνύοντας ότι η εφαρμογή της επεκτείνεται σε οργανισμούς, έθνη και ολόκληρους
πολιτισμούς.
Ακόμα και στο ζωϊκό βασίλειο υπάρχει ένα είδος ηθολογίας του Έχει, που παραχωρεί φονικές σιαγόνες και αρπακτικά νύχια στα ζώα που είναι εφοδιασμένα με το καλύτερο νευρικό σύστημα, ενώ σε εκείνα που υστερούν στη σκάλα ελέγχου της επιθετικότητας, κατανέμει λιγότερο ισχυρά όπλα. Στο τρυγόνι, που ξεπουπουλιάζει τον αντίπαλό του μέχρι να τον σκοτώσει, η φύση δεν θα έδινε ποτέ τα νύχια και τη δύναμη ενός λιονταριού που έχει τη δεοντολογία του πιο έντιμου ανάμεσα στα αρπακτικά και ζει συμβιωτικά, έχοντας το ίδιο αμοιβαίο πλεονέκτημα, με τα θηράματά του.
Κανένα ζώο, όπως και κανένας οργανισμός, δεν μπορεί να έχει όπλα και, γενικά, μια επιθετική δύναμη, ανώτερη από την ικανότητα που έχει για να ελέγχει τη δύναμη αυτή.
