Σήμερα νιώθω συμπόνια για εκείνο τον άνθρωπο που προσποιόταν απέναντι στον εαυτό του ότι δήθεν αναλογιζόταν και ζύγιζε τα υπέρ και τα κατά, που συνέχιζε να εμπαίζει τον εαυτό του, καθημερινά, έχοντας την αυταπάτη ότι θα έπαιρνε μια απόφαση, την οποία οι φόβοι του είχαν ήδη λάβει από καιρό. Αρνιόμουν να δεχτώ αυτό που συχνά μου καταλόγιζε ο Dreamer:
"Εσύ είσαι το μοναδικό αληθινό εμπόδιο, ο μεγαλύτερος εχθρός της εξέλιξής σου και η μόνη αιτία της κάθε αποτυχίας σου. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια αυτοπαρατήρησης και πολλές προσπάθειες για να συνειδητοποιήσεις ότι οι αντίξοες συνθήκες που σου φαίνονται αντικειμενικές, εξωτερικές, ανεξάρτητες από τη θέλησή σου, στην πραγματικότητα είναι δικές σου δημιουργίες. Τα εμπόδια που συναντάς είναι η υλοποίηση μιας εσωτερικής ωδής πόνου που ανέκαθεν αναδύεται από τα πιο σκοτεινά σημεία της υπόστασής σου."
Πράγματι, έψαχνα μια δικαιολογία που θα μου έδινε τη δυνατότητα να αρνηθώ (να εγκαταλείψω τη δουλειά μου και να αλλάξω χώρα) αλλά χωρίς να πάρω την ευθύνη, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο κάποια μέρα να κατηγορήσω το πεπρωμένο, τις περιστάσεις. Πιανόμουνα από οτιδήποτε ...στριφογύριζα έψαχνα κωλύματα...
Τελικά βρήκα αυτό που έψαχνα. Στο παρελθόν υπέφερα από λιθίαση στο δεξί νεφρό. Ποιος θα έπαιρνε μια τόσο σημαντική απόφαση, με ελαφριά την καρδιά και θα μετέφερε την οικογένειά του στο Κουβέιτ χωρίς να έχει κάνει ένα πλήρες ιατρικό τσεκάπ;
Πείστηκα ότι ήταν μια μεγάλη ευθύνη, κυρίως απέναντι στα παιδιά. Έκλεισα ραντεβού για μια ραδιογραφία. Ήταν το πρώτο βήμα. ΚΑΤΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ.
Έβρισκα καταφύγιο ξανά, εκεί στη σκοτεινή αγκαλιά της ύπαρξης όπου δεν ανταγωνίζεσαι ούτε μάχεσαι αλλά κατηγορείς, δικαιολογείσαι και επικαλείσαι τον οίκτο του κόσμου....
Εάν δεν είχε επέμβει κάτι για να διακόψει εκείνο το τρομακτικό screen play, τα επόμενα στιγμιότυπα της ζωής μου θα παρουσίαζαν σε πρώτο πλάνο, το ανήσυχο πρόσωπο του γιατρού να ανακοινώνει μικρές σκιές στο δεξί νεφρό και να τις αναλύει...Θα έβλεπα τον εαυτό μου να χλομιάζει, να απελπίζεται και για τα επόμενα χρόνια να διαμαρτύρεται και να κατηγορεί τη μοίρα, την κακή του υγεία, που, "δυστυχώς" τον είχε εμποδίσει να αδράξει την ευκαιρία...
Το πιο τρομερό πράγμα ήταν ότι είχα πλήρη άγνοια για τα όσα μηχανορραφούσα....Έπαιρνα όρκο σε ό,τι ιερό είχα , ότι αυτό που επιθυμούσα περισσότερο ήταν τα καλά αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων και την επιβεβαίωση της καλής μου υγείας...
ΕΥΤΥΧΩΣ, ΕΝΑ ΧΡΥΣΟ ΝΗΜΑ ΜΕ ΕΝΩΝΕ ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΤΟΝ DREAMER.
"Κάθε σου κίνηση, σκέψη ή λέξη, δηλώνει τη διάθεσή σου να λυγίσεις. Κρυφά, ελπίζεις να αποτύχεις, να αρρωστήσεις και να πάψεις να παλεύεις ενάντια στον "εχθρικό" κόσμο. Όπως εκατομμύρια άνθρωποι, οδήγησες την πάλη έξω από τον εαυτό σου. Για το λόγο αυτό εγκαταλείπεις τον εαυτό σου στην ήττα κι εύχεσαι να γεράσεις και να πεθάνεις...Το έχεις ήδη κάνει πάρα πολλές φορές. Ήρθε ο καιρός να σταματήσεις...μια για πάντα!"
...
"Ένας άνθρωπος σαν κι εσένα, στο έρεβος του ασυνείδητου, προετοιμάζει τις καταστροφές του, στήνει παγίδες στον εαυτό του, ενισχύει τις φυλακές του, συσκευάζει κάθε του πόνο, συμφορά, ατύχημα, αρρώστια, με τέτοια μεγάλη δεξιοτεχνία και λεπτομέρεια, που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε πραγματική τέχνη...Μια σκοτεινή τέχνη, ασυνείδητη, σαν εκείνη ενός τερατώδους εντόμου που υφαίνει τον ιστό του στις ζωολογικές αβύσσους. Εκεί όπου, τραγικά, ο άνθρωπος είναι και η αράχνη και η λεία."
...Ο Dreamer μου αποκάλυπτε ότι μπορούσα να παραγγείλω πέτρες για το δεξί μου νεφρό, και να τις κατασκευάσω όπως θα μου άρεσαν, με την ίδια απλότητα που θα μπορούσα να ζητήσω την αρμονία, την επιτυχία και να τα αποκτήσω......
Για τον Dreamer τα εμπόδια που συναντάμε είναι η υλοποίηση της ακατανοησίας μας. Man is his understanding.
Το μέτρο ενός ανθρώπου είναι το επίπεδο κατανόησης που έχει, και είναι αυτό που δημιουργεί τον κόσμο που του αξίζει. Η κατανόηση είναι μια ικανότητα εσωτερικής επίγνωσης, μια διεύρυνση της οπτικής και απαλοιφής της σαβούρας και των βρώμικων υποστρωμάτων. Είναι μια πράξη θέλησης. Δεν μπορεί να έρθει ούτε να επιβληθεί απ' έξω.
Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να αναζητεί τον Παράδεισο. Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για να τον αξιωθεί. Η μόνη αυτοπειθαρχία που χρειάζεται να εφαρμόσεις είναι να απαλείψεις την κόλαση, την ακατανοησία σου.
...Αναλογίστηκα τι θα γινόταν αν η επίσημη επιστήμη δεχόταν αυτή την αλήθεια: ο άνθρωπος είναι ο μόνος δημιουργός των συμφορών του, που πρώτα γεννιούνται μέσα του και μετά εκδηλώνονται έξω. Η συνειδητοποίηση του πόσο υπάκουοι είναι το σώμα και ο προσωπικός μας κόσμος, η ανακάλυψη του πόσο ισχυρή, καλώς ή κακώς, η δημιουργική ικανότητα της σκέψης μας, θα ήταν για τον πολιτισμό μας ένα σοκ πολύ μεγαλύτερο από την ανακάλυψη του Κοπέρνικου.....η οπτική του Dreamer έφερνε μια επανάσταση στο πεπρωμένο, ανατρέποντας την πιο βαθιά ριζωμένη προκατάληψη: την πεποίθηση ότι υπάρχει ένας εξωτερικός κόσμος, τον οποίο μπορεί κανείς να ενοχοποιήσει, ότι υπάρχει κάποιος ή κάτι να κατηγορήσει, για κείνη τη σειρά από ήττες, που αποτελούν την ίδια του τη ζωή.
The world is the such because you are such,
υπέρτατη συντόμευση της φιλοσοφίας του Dreamer και αποκορύφωμα της οπτικής του, που θα μπορούσε να αντιστρέψει την ίδια την κατεύθυνση της ύπαρξης: όχι πια από έξω προς τα μέσα, αλλά, αντιστρόφως, από μέσα προς τα έξω, όπως κάθε θεραπεία. Το χριστιανικό mea culpa, η ρωμαϊκή πίστη στον homo faber, η αυτογνωσία της εποχής των σοφών και οι φωνές όλων των μεγάλων σχολών υπευθυνότητας που είχαν δημιουργήσει μακρόβιες αυτοκρατορίες και πολιτισμούς, αντήχησαν μαζί, κραταιά και επιβλητικά....
............
The world is the such because you are such
Ο άνθρωπος είναι ένα δυστυχισμένο ον που, περιστοιχισμένο από την τελειότητα και από κάθε αφθονία, βλέπει τον κόσμο με τα μάτια ενός βατράχου, και παραπονιέται για όσα βλέπει.