ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ;

..Η προοπτική να ζήσω χωρίς φόβο, να στηρίξω μια κατάσταση του Είναι που απαιτούσε ασταμάτητη επαγρύπνιση, συνεχή προσήλωση ώστε να φιλτράρεται ακόμα και ο παραμικρότερος κόκκος κόλασης, αισθάνθηκα ότι ήταν απειλητικότερη από την καθημερινή μας έμφοβη κατάσταση. Ο φόβος, η αμφιβολία, το αίσθημα απειλής από τα συμβάντα της ζωής, ήταν η μοναδική μας σιγουριά και, τελικά, η πεμπτουσία εκείνου που θεωρούμε ως φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου. Η ιδέα μιας ανθρωπότητας χωρίς φοβίες ήταν τόσο αποκρουστική, όσο και η προοπτική να τη δω να μεταμορφώνεται σε μια νέα ράτσα, απομακρυσμένη από μένα και από την αντίληψη που έχω για τον άνθρωπο, περισσότερο ακόμα και από ένα είδος εξωγήινων. Η απειλή της ανασφάλειάς μας είναι πιο τρομακτική από τον ίδιο τον φόβο, όπως και η ιδέα της αθανασίας είναι λιγότερο αποδεκτή από τη σιγουριά του θανάτου....
"Πίσω από κάθε πόνο, φόβο, αμφιβολία, ανασφάλεια κρύβεται μια καταστροφική σκέψη· και πίσω από μια καταστροφική σκέψη, υπάρχει το αίτιο των αιτίων: η ιδέα ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Αυτός είναι ο πραγματικός killer της ανθρωπότητας, η αφετηρία κάθε ανθρώπινης συμφοράς, κάθε πολέμου και κάθε εγκληματικότητας στους πολιτισμούς που δημιούργησε.
Η συνειδητοποίηση ότι αυτός ο σπόρος θανάτου βρίσκεται στον άνθρωπο θα διέγραφε μια για πάντα το σωματικό θάνατο από τη ζωή του.
Ο θάνατος, τα περιφραγμένα σύνορα, προφυλάσσουν τον καθημερινό άνθρωπο από το σάστισμα του απείρου."
Το αίσθημα του θανάτου που έχει μέσα του ο άνθρωπος φαίνεται πως δημιουργείται τη στιγμή της γέννησής του...Όταν έρχεται στον κόσμο το ανθρώπινο ον, η πρώτη του αίσθηση είναι ότι πνίγεται, ότι καταβάλλεται. Στις δικές μας κοινωνίες, που αποκαλούμε πολιτισμένες, η ζωή ξεκινάει με μια από τις πιο βίαιες ιεροτελεστίες.....Το νεογέννητο γεννιέται με πόνο, το υποδέχονται τα εκτυφλωτικά φώτα ενός χειρουργείου, οι συγχυσμένες φωνές των γιατρών και τα ουρλιαχτά της μητέρας, χαστουκίζουν τον πισινό του και το ξαπλώνουν σε μια κρύα επιφάνεια. Η πρώτη εντύπωση είναι ο φόβος, κι από κείνη τη στιγμή, θα την ακολουθεί σα να ήταν η αληθινή του μητέρα.
"Από εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν θα μας φαίνεται πιο οικείο από τη γλυκερή γεύση του φόβου."
Ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου μοιάζει να εξουσιάζεται από αυτή την πρώτη στιγμή, απ' την εμπειρία εκείνης της καυτής λάβας που ένιωσε να διαπερνάει τα πνευμόνια του, στην τρομακτική μετάβαση από μια υδρόβια σε μια αερόβια κατάσταση ύπαρξης. 
Και ξαφνικά άρχισα να θυμάμαι:...Για να αποφύγω προληπτικά τη δημιουργία λιθίασης οι γιατροί με είχαν συμβουλέψει να πίνω πολύ. Μου είχε γίνει με τον καιρό συνήθεια να έχω πάντα δίπλα μου ένα μπουκάλι με νερό. Το μπουκάλι μετατράπηκε σε ένα εξάρτημα που δεν τολμούσα ν' αποχωριστώ. Ένα από τα πρώτα αποτελέσματα της γνωριμίας μου με τον Dreamer, ήταν η εξάλειψη μιας ποσότητας ψυχολογικής σαβούρας και, μαζί της έφυγε και το μπουκάλι!
"Η αρρώστια σου δεν είναι η λιθίαση, αλλά η εξάρτηση.
Οι λίθοι είναι μόνο ένα σύμπτωμα, ενδεικτικά σημάδια για να οδηγηθούμε στην πραγματική αρρώστια, να βρούμε τον δρόμο της θεραπείας."  
Μου είπε  ότι όταν δεν τους δίνουμε σημασία, και δεν ακολουθούμε την ανάποδη διαδρομή, προς την πραγματική αιτία, η αρρώστια εντείνεται και τα συμπτώματα γίνονται ακόμα πιο βασανιστικά και επώδυνα....
"Όταν αφαιρείς από έναν άνθρωπο που δεν είναι έτοιμος ένα πρόβλημα ή μια αρρώστια, είναι σαν να του απενεργοποιείς το σύστημα συναγερμού ή να αφαιρείς κάποιον προνοητικό μειωτή ταχύτητας. Εάν δεν είναι έτοιμος, τα επακόλουθα είναι απρόβλεπτα. Θα μπορούσε  να επιδεινωθεί η κατάστασή σε σχέση με την προηγούμενη.
Αυτός είναι ο λόγος που ένας άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί βοήθεια απέξω. Μόλις αφαιρεθεί μια αρρώστια ή μια έγνοια, θα πρέπει να την αντικαταστήσει αμέσως με μια άλλη αρρώστια ή μια άλλη έγνοια, συνήθως πιο έντονες, αποκαθιστώντας, σαν μια τέλεια μηχανή ομοιοστασίας, τις συνθήκες που αντιστοιχούν στο Είναι του".
Μου αποκαλυπτόταν το μυστικό μας  συμπεριφοράς που αφορά στη μάζα των ανθρώπων. Ένας ψυχολογικός μηχανισμός οικουμενικής εμβέλειας, βρίσκεται ανέκαθεν μπροστά στα μάτια μας, κι όμως η λειτουργία του φαίνεται πως παραμένει ακόμα ανεξήγητη. Οι άνθρωποι έχουν δυσκολία να εγκαταλείψουν τα βάσανά τους, τους φόβους, την ανασφάλεια. Έτσι, γίνονται πάμπλουτοι σ' αυτά. Σ' αυτά τα "περιουσιακά" τους είναι προσκολλημένοι, όπως ακριβώς και στα πολυτιμότερα αγαθά τους, και τα οποία τους εμποδίζουν να εξελιχθούν...Η ανθρωπότητα τα αντιλαμβάνεται σαν προστατευτικές ασπίδες.
"...πούλησε τα υπάρχοντά σου, δώστα στους  φτωχούς και θα αποκτήσεις θησαυρό στον ουρανό· μετά έλα κι ακολούθησέ με".
Επιτέλους στην πλοκή της παραβολής του πλούσιου νέου, είδα την αίγλη της μεγαλοφυΐας που τη συνέλαβε. Ο θησαυρός που φυλαγόταν για είκοσι αιώνες  μέσα σ' εκείνες τις εκπληκτικές λέξεις, τώρα έλαμπε μέσα στην εντυπωσιακή του λάμψη.
Ορίστε το νόημα της συζήτησης με τον πλούσιο νέο:
"Πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώστα στους φτωχούς".
Να ποιοι ήταν οι φτωχοί που μνημόνευε το Ευαγγέλιο. Δώστε ό,τι έχετε σε όποιον προσδοκάει να πάρει τη θέση σας. Θα αντιληφθείτε ότι όλα αυτά που κατέχετε, στα οποία είστε προσκολλημένοι περισσότερο απ' ότι και στην ίδια σας τη ζωή, είναι φτωχά σε σχέση μ' αυτά που θα έρθουν. Στο δικό μας το σύμπαν, οτιδήποτε δεν εξελίσσεται, παρακμάζει, όπως μου εξήγησε ο Dreamer. Ακόμα και στην ανθρώπινη ζωή μας, κάθε στιγμή, υπάρχουν δυο πιθανές κατευθύνσεις: ή προς τα πάνω, ή προς τα κάτω. Ο Dreamer το αποκάλεσε "νόμο της εξέλιξης" και προσδιόρισε ότι, επειδή εφαρμόζεται σε άτομα ή σε οργανισμούς, έθνη και ολόκληρους πολιτισμούς, έχει καθολική ισχύ. Χωρίς μια ώθηση προς τα πάνω, χωρίς την ειδική ενέργεια της προσδοκίας να ανέβουμε, η ζωή λυγίζει στον εαυτό της και παρακμάζει.
Αναλογίστηκα το συμβολισμό, στην περίπτωση της Εκκλησίας, που σε κάποιες περιόδους της ιστορίας της, μη καταφέρνοντας να βρει την ενέργεια για να εξυψωθεί σε μια ανώτερη τάξη, λύγισε ξανά και ξανά στον εαυτό της, κατεβαίνοντας από οκτάβα σε οκτάβα, μέχρι το σημείο όπου πήρε την αντίθετη κατεύθυνση από την αρχική. Έτσι, κατάφερε να μεταμορφωθεί στην άρνηση του εαυτού της, να γίνει ειδωλολάτρισσα, προληπτική, ακόμα και εγκληματική· έφτασε να επινοήσει την Ιερά Εξέταση, τις ομολογίες πίστης, τις Σταυροφορίες, κι ωστόσο συνεχίζει, παραδόξως, ν' αποκαλείται και να θεωρεί ακόμα τον εαυτό της χριστιανική. 
Οι πλούσιοι του Ευαγγελίου, καταδικασμένοι να μην περάσουν από το μάτι της βελόνας, να παραμείνουν μακριά από την είσοδο στην βασιλεία των ουρανών, δεν είναι οι Σκρουτζ Μακ Ντακ που κολυμπούν στο χρυσάφι των θησαυροφυλακίων τους, αλλά οι άνθρωποι που βάρυναν από τη σαβούρα των αρνητικών συναισθημάτων, από τις προσκολλήσεις τους, από τα αισθήματα ενοχής· λυγισμένοι από το βάρος του φόβου, τόσο της ζωής όσο και του θανάτου.
Μου αποκαλύφθηκε με σαφήνεια η καταστροφή που προξένησε η ανάποδη ερμηνεία του μηνύματος αυτού στη διάρκεια των αιώνων, τροφοδοτώντας εκατομμύρια ανθρώπους με μεμψιμοιρία και την έφεση προς την ανεπάρκεια. Αναλογίστηκα τη συμπεριφορά της Εκκλησίας, που, δείχνοντας οίκτο, δικαιολογώντας, και καμιά φορά εγκωμιάζοντας την ανέχεια, τη διαιώνισε χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, καθιστώντας πιο δύσκολο το ξερίζωμά της από τη συνείδηση του ανθρώπου, κι επομένως από τις κοινωνίες του.