Η ανησυχία είναι γνώρισμα των ζώων.

  

-"Οι άνθρωποι σαν εσένα, ταυτισμένοι με την περιγραφή του κόσμου, ανησυχούν γιατί λησμόνησαν τη θαυματουργική ικανότητα του Είναι...Η ανησυχία είναι ένα γνώρισμα των ζώων!"
.....
.......
   -"Εάν η ανησυχία είναι ένα γνώρισμα των ζώων, τότε τι πρέπει να γίνει; Εάν δεν ανησυχώ, εάν δεν αναλογίζομαι  εγώ, τότε ποιος θα το κάνει;"
.....
.......
   Εσύ ανήκεις ακόμα σε έναν κόσμο που πιστεύει ότι δρα και επιλέγει... έναν κόσμο όπου φτιάχνονται σχέδια και προγράμματα...και η πνοή της ύπαρξης περνάει απαρατήρητη... Ο μοναδικός σχεδιασμός που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, είναι να αναπτύξει τον εαυτό του, φόβου, μετακινεί βουνά, και σε προβάλλει σαν γίγαντα στον κόσμο των γεγονότων".
   -"Πώς είναι δυνατό ν' αποφύγει κανείς την ανησυχία για το μέλλον; ..Πώς μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς σχέδια, χωρίς να κάνει προγράμματα;"
   -"Ο προγραμματισμός είναι ένα είδος εξορκισμού, μια φυγή από την πραγματικότητα.. Ο άνθρωπος ανακουφίζεται από το φόβο του για το μέλλον με την ψεύτικη σιγουριά των προβλέψεων, μέσα από ιεροτελεστίες σχεδιασμών και προγραμμάτων. Μπροστά στη φαινομενικά αχαλίνωτη και απρόβλεπτη ζωή, οι άνθρωποι σαν κι εσένα, χρησιμοποίησαν κανόνες   και φόρμουλες, αυταπατήθηκαν ότι μπορούν  να κάμψουν το σύμπαν μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της λογικής, και το αντικατέστησαν με μια πιο καθησυχαστική περιγραφή... αλλά τίποτα από αυτά δεν μπόρεσε ποτέ να ξαλαφρώσει την αίσθηση της αβεβαιότητας".
   -"Μα πώς θα μπορούσε κάποιος να προβλέψει αυτό που πρόκειται να συμβεί, και να προστατευτεί, χωρίς να προγραμματίζει;".
   -"Το να κάνεις προγράμματα είναι σα να σκάβεις ένα πηγάδι και να πιστεύεις ότι μπορείς να χωρέσεις εκεί την απεραντοσύνη ενός ωκεανού. Αυτή η ασπίδα αδυναμίας, αυτή η απατηλή πανοπλία που σε κάνει να νιώθεις προστατευμένος, το ισχνό νοητικό διάφραγμα που τοποθέτησες ανάμεσα σε σένα και την πραγματικότητα, κουρελιάζεται και ξαφνικά ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά στην άβυσσο, στο άπειρο, στη ζωή όπως πραγματικά είναι, και όχι όπως του την αφηγήθηκαν". 
   Χρόνιες συνήθειες και πεποιθήσεις που έζησα στους οργανισμούς, θεωρίες αποφάσεων, επιχειρηματικές στρατηγικές, πρότυπα, διοικητικές ικανότητες και όλες οι θεωρίες που αποκόμισα από τις οικονομικές και επιχειρηματικές μου σπουδές στην Ιταλία, στις Ηνωμένες Πολιτείες ή στη Μεγάλη Βρετανία, τώρα κατέρρεαν μπροστά μου σαν πέτρινα είδωλα.
   -"Μα ένας μάνατζερ, για να πάρει αποφάσεις, θα πρέπει να προγραμματίσει τη δραστηριότητά του και εκείνη των συνεργατών του. Δεν θα πρέπει να θέσει κάποιους στόχους για να τους πετύχει;" ρώτησα....
   "Μην κρύβεσαι πίσω από τη μάσκα ενός ρόλου! Μη λες ένας μάνατζερ πες εγώ τι μπορώ να κάνω; Χρησιμοποίησε σκόπιμα αυτό το μικρό εγώ και πάρε την ευθύνη! Η οικουμένη σε αφουγκράζεται. Πάντα!.............
.....Ένας πραγματικός ηγέτης σχεδιάζει και προγραμματίζει όπως όλοι αλλά χωρίς να το πιστεύει. Ο σχεδιασμός του είναι μια θεατρική παράσταση που υπακούει στις πράξεις και στους ρόλους ενός αόρατου θεατρικού σεναρίου.
   Κάθε στιγμή είναι μια πράξη δημιουργίας...κάθε στιγμή είναι καινούργια. Ποτέ δεν υπήρξε ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα ούτε ένα δευτερόλεπτο αργότερα από αυτή τη στιγμή...Ούτε θα υπάρξει ποτέ! Όλα αυτά που βλέπεις  και όλα αυτά που δεν βλέπεις δημιουργήθηκαν αυτή τη στιγμή... Όλα συμβαίνουν τώρα, σε αυτήν την αιώνια στιγμή, στην παντοδυναμία, στον απέραντο χώρο του Είναι σου".
   "Η στιγμή είναι επικράτεια του ονείρου.. Ο σχεδιασμός του καθημερινού ανθρώπου γίνεται στο χρόνο και στο χώρο... αργά ή γρήγορα λυγίζει κι αποτυχαίνει".
   -"Αλλά το να 'ονειρεύεσαι' δεν είναι κι αυτό ένα είδος σχεδιασμού;
   "Το 'όνειρο' είναι ένας σχεδιασμός που γίνεται έξω από το χρόνο, στην αιωνιότητα της υπευθυνότητας, σε ένα κατακόρυφο χρόνο... Εγώ είμαι αυτή η στιγμή.. Αυτή η στιγμή περιέχει όλα εκείνα που θα μαζέψω στο χρόνο... ψίχουλα, θρύψαλα του εαυτού μου! Για το λόγο αυτό ένας ονειρευτής δεν κάνει σχέδια, ούτε ανησυχεί. Αφήνει το 'όνειρο' να εκφραστεί στην απόλυτη ελευθερία του, στην απόλυτη ομορφιά του. Γνωρίζει ότι τα αποτελέσματα παράγονται με την πτώση, φυσιολογικά, ανάλογα με το βαθμό της δικής του αγνότητας και ακεραιότητας".
   .........
   "Στις επιχειρήσεις και σε κάθε οργανωτική πυραμίδα, όσο πιο χαμηλό είναι το επίπεδο υπευθυνότητας, τόσο πιο αναγκαίος είναι ο σχεδιασμός... Όσο κατεβαίνεις στους χαμηλούς ρόλους, τόσο είναι αναγκαίο να προγραμματίζεις και την παραμικρή λεπτομέρεια, να θέτεις και να δέχεσαι συγκεκριμένους στόχους.
   Εκεί όλες οι ιεροτελεστίες μιας διαδικασίας αποφάσεων τηρούνται σχολαστικά αλλά μέσα από αυτούς τους άντρες και τις γυναίκες δεν συμβαίνει τίποτα".